Sztuka islamu

Sztuka islamu kształtowała się w oparciu o tradycje rozmaitych szkół i kierunków artystycznych. Dzięki Bizancjum nauczono się sporządzać marmurowe okładziny i mozaiki.
Perskie malarstwo miniaturowe XV i XVI wieku należały do najwspanialszych przejawów sztuki średniowiecznej na Bliskim Wschodzie i jest zarazem najcenniejsze ze wszystkiego, co stworzyła cała plastyka islamu. Całym swoim duchem, całym bogactwem przedstawiania przeciwstawiają się perskie miniatury zakazowi proroka, zakazującemu ukazywania ludzkich postaci.
Najstarsze miniatury perskie podlegały wpływom Chin, Mezopotamii i Syrii. Można dopatrzyć się w nich również pewnych cech sztuki sasanidzkiej. Mocne, wielkie postaci wypełniają całą płaszczyznę karty, kompozycje są proste i złożone z niewielu tylko figur. Z początkiem XV wieku perskie malarstwo miniaturowe osiągnęło pełną dojrzałość, tworząc cechy jemu tylko właściwe. Epoka Timuridów (XV w.) oraz Safawidów (XVI i XVII w.)stanowi szczytowy okres tej dziedziny sztuki. Najważniejsze ośrodki perskiego malarstwa miniaturowego znajdowały się w Tebrizie i Szirazie, później zaś w Heracie i Isfahanie. W czasach późniejszych malarstwo miniaturowe uległo wpływom zachodnimi utraciło cechy oryginalne. Jest wiele indywidualności wśród perskich malarzy miniatur. Jednym z mistrzów wczesnego okresu jest Ostada Djunaida, twórca obrazów do poematu „Kirmani”(1397).Pomijając pewną oschłość wykonania, w pracach jego przejawiają się już znamiona specyficznej kompozycji perskiej z małymi postaciami.